جایگاه بسیار نامناسب ایران در رتبه‌بندی جهانی سهولت کسب‌وکار (رتبه 152 در میان 189 کشور) و لزوم بهبود آن، به‌درستی مورد توجه تیم اقتصادی دولت تدبیر و امید قرار گرفته است. بی‌شک هرگونه اقدام اصلاحی در این حوزه باید بر پایه شناختی خوب و جامع از چرایی رسیدن به وضعیت موجود بنا شود. روابط پیچیده و چندلایه متغیرهای گوناگون این رتبه‌بندی به گونه‌ای است که مداخلات سطحی و مطالعه نشده اگر گره‌های موجود را کورتر نکنند، دست‌کم نمی‌توانند گره‌گشا شوند. بزرگان علم اقتصاد در ایران تاکنون ابعاد گوناگون وضعیت نامناسب کسب‌وکار در ایران را کاویده و راهکارهایی نیز پیشنهاد داده‌اند. اما یکی از متغیرهای کلیدی در بیشتر بررسی‌ها و راهکارهای پیشین از قلم افتاده است.
پایه‌های اقتصاد جهانی بیش از هر زمان دیگری بر دارایی‌های فکری استوار شده است. امروزه بیش از 90 درصد از ارزش شرکت‌های پیشتاز جهانی در گرو انواع دارایی‌های غیرمشهود و فکری آنها است (علائم تجاری، اختراعات ثبت شده، طرح‌های صنعتی، دانش‌فنی محرمانه و ... همگی مصادیقی از دارایی‌های فکری هستند.) این نسبت در گذشته‌ای نه چندان دور (دهه 70 میلادی) تنها حدود 25 درصد بود.